Nikjarsky

Trupi yt nuk është i shkatërruar—thjesht po përpiqet të të mbrojë. 

Aaa sikur ta kisha ditur më herët. 

Për aq shumë vite me radhë, jam ndjerë sikur trupi po më tradhton. 

Sado që pushoja, haja shëndetshëm apo mundohesha të kujdesesha për veten, dukej sikur asgjë nuk ndihmonte. 

Zgjohesha çdo ditë e rraskapitur. Jo thjesht e lodhur, si ajo lodhja që rregullohet me një sy gjumë a me një natë të mirë pushimi. 

Ishte diçka më e thellë—një rëndesë që e bënte gjithçka të dukej më e vështirë. 

Gjërat më të thjeshta, si të bëja lavatriçen apo të ktheja përgjigje në email, më dukeshin si ngjitje në një mal. 

E detyroja veten t’i bëja, duke i thënë vetes se duhej vetëm të punoja më shumë, të përpiqesha më fort. 

Por brenda vetes ndihesha sikur po shpërbëhesha. 

Nuk ishte vetëm rraskapitja fizike. Ishte edhe mjegullimi mendor që e shoqëronte. Nuk mendoja qartë, nuk përqendrohesha dot, nuk arrija t’i mbaja mendimet mjaftueshëm gjatë për të bërë diçka deri në fund. 

Ndihesha e shkëputur—nga puna ime, nga njerëzit që doja, madje edhe nga vetja. 

Por kur shkoja te mjeku, merrja të njëjtën përgjigje vazhdimisht: “Analizat janë normale. Je mirë.” 

Mirë??? 

Nuk ndihesha mirë. Ndihesha sikur trupi po klithte për ndihmë. 

“Ndoshta është thjesht stres,” më thoshin. “Mundohu të relaksohesh më shumë. Mbase bëj pak ushtrime fizike.” 

I provova të gjitha këshillat e tyre. Joga, meditim, të heq dorë nga kafeina. Por asgjë nuk ndryshoi. 

Përsëri zgjohesha çdo ditë me të njëjtën lodhje rrënuese, të njëjtën mjegull në kokë, dhe të njëjtën ndjesi se isha e bllokuar në një trup që nuk po më bindej. 

Fillova të mendoja se ndoshta problemi isha unë. 

Ndoshta isha tepër e ndjeshme. Ndoshta e teproja kur përshkruaja sa e keqe ishte gjendja. Apo ndoshta isha veç e dobët. Por thellë brenda vetes e dija që diçka nuk po shkonte mirë. 

Nuk flisja më për këtë gjendje, sepse nuk doja të dëgjoja sërish të njëjtat këshilla. “Thjesht relaksohu.” “Të gjithë lodhen.” “Ndoshta po e mendon shumë.” 

T’i dëgjoja këto fjalë më bënte të ndihesha akoma më keq, sikur mundimi im nuk ishte i vërtetë. 

Por unë e dija që ishte shumë i vërtetë. 

Fillova të kërkoja përgjigje vetë, vonë natën, kur nuk mund të flija. Lexoja në internet për lodhje kronike, për “sfilitjen”, për ankthin. 

Disa gjëra m’u dukën të njohura, por asgjë nuk shpjegonte me të vërtetë atë që po përjetoja. 

Derisa një natë,ndesha në diçka krejt ndryshe. 

Ishte një artikull për sistemin nervor dhe se si vitet e tëra nën stres të fshehur, ankth ose traumë mund ta mbajnë trupin të ngrirë, të kurthuar, në një gjendje të vazhdueshme mbijetese. Duke prodhuar papushim rreziqe që duhen shmangur. 

Shpjegonte se si sistemi nervor duhet të ndihmojë kur je në rrezik, duke aktivizuar modalitetin “lufto ose fluturo” për të të mbrojtur. 

Por ndonjëherë, trupi ngec aty. 

Dhe kur kjo ndodh, nuk ka rëndësi sa orë fle apo sa shëndetshëm ha—trupi yt nuk mund të relaksohet. 

Është gjithmonë në alarm të lartë, duke harxhuar gjithë energjinë vetëm për të përballuar ditën. 

Për herë të parë, ndjeva sikur dikush po më kuptonte vërtet. 

Kjo nuk ishte thjesht në kokën time. Trupi im nuk ishte i shkatërruar. Ishte duke u përpjekur të më mbronte. Thjesht nuk po dinte si të ndalonte. 

Ajo vetëdije ndryshoi më dha një këndvështrim krejt të ri. 

Kuptova se ajo rëndesë që ndieja, ajo mjegull në mendje, ajo rraskapitje—nuk ishte faji im. 

Sistemi im nervor ishte mbërthyer në modalitet mbijetese dhe i duhej ndihmë për t’u ribalancuar. 

Kjo është koha kur zbulova nervin vagus. 

Në fillim, nuk isha e sigurt ç’të mendoja. Njeriu zakonisht kërkon një ilaç apo një plan diete, një mënyrë “të prekshme” për t’u shëruar. 

Por nervi vagus nuk ishte as një pillulë, as një regjim ushqimor. 

Ishte një fije e re shprese për të kuptuar se ekziston një lidhje e fortë mes trurit dhe zorrës, një mekanizëm që i tregon trupit kur të qetësohet dhe kur të jetë vigjilent. 

Në mjekësinë moderne, kjo ishte një temë shumë “hot” e viteve të fundit, dhe me shumë fonde kërkimore në lojë. 

Dhe çudia vazhdon… 

Më kapi një etje e madhe për të gjetur informacion më shumë në lidhje me këtë lidhjen e zorrës me trurin, dhe...

Kush kërkon, gjen! - thotë një fjalë e mençur. 

Zbulova se një traditë e lashtë indiane e quajtur Ajurveda, e përdorur nga mjekët ajurvedikë e kishte në qendër të saj lidhjen mes zorrës dhe trurit. 

Më e bukura është se Ajurveda kishte më shumë se 3000 vite që shëron njerëzit në Indi. 

Kur lexova rreth nervit vagus, më pëlqeu ideja se qëllimi i tij është pikërisht të ndihmojë trupin të dalë nga gjendja e mbijetesës. 

Në vend që të vrapoja pas zgjidhjeve që më shtynin “të duroja më fort”, fillova të mësoj mënyra të buta për ta stimuluar dhe qetësuar këtë nerv—duke përfshirë frymëmarrje të thellë, lëvizje të ndërgjegjshme sipas Yin Yoga, dhe regjimin ushqimor që Ajurveda sugjeron prej shekujsh. 

E pranoj, isha skeptike. Kisha kaq shumë kohë e mbërthyer në këtë gjendje, sa ndjeja se nuk kishte rrugëdalje. Por megjithatë, vendosa ta provoj. 

Ditën e parë nuk ndjeva shumë ndryshim. 

Ishin thjesht disa ushtrime frymëmarrjeje dhe disa lëvizje të lehta për t’i dhënë trupit sinjalin e qetësisë. 

Por ditën tjetër në mëngjes, vura re një nuancë të vogël lehtësimi. Nuk është se lodhja u largua fare, por nuk e ndieja më aq dërrmuese. 

Ajo grimcë e vogël shprese më bëri të vazhdoj. 

Çdo ditë, provoja këto ushtrime dhe ushqime për ta ndihmuar komunikimin tru-zorrë përmes nervit vagus. 

Nuk merrnin shumë kohë—vetëm pak minuta të përqendrimit te frymëmarrja, te lëvizjet e ngadalta. 

Me kohën, fillova të vërej lehtësim. Trupi më dukej më i lehtë. Mendja më ishte më e kthjellët. I kaloja ditët pa ndier peshën e botës mbi supe. 

Për herë të parë pas shumë vitesh, po ndihesha unë përsëri. 

Nuk ishte vetëm përmirësimi fizik. Ishte vetëdija e re se ajo lodhje, ajo mjegull, ajo ndjesi peshimi nuk ishte dobësi apo mungesë vullneti. 

Ishte trupi im duke më mbrojtur—thjesht i mbërthyer në një sinjal rreziku të vazhdueshëm. 

Falë informacioneve mbi nervin vagus, përforcuar nga praktikat që Ajurveda i ka njohur qysh në lashtësi, munda ta ndihmoja trupin të rigjente balancën. 

Pjesa më shpresëdhënëse? 

Kuptova se kjo nuk është e përhershme. Nuk isha e dënuar ta përjetoja këtë gjendje përgjithmonë. 

Trupi im mund të shërohej! 

Unë mund të shërohesha!

Nëse po ndihesh kështu—e rraskapitur, me mjegull në kokë, e bllokuar—dua të dish se nuk je vetëm. 

Dhe asgjë nuk është e shkatërruar te ty. Trupi yt nuk është kundër teje. 

Nuk është i dobët apo i dështuar. Është thjesht i tejlodhur, duke u përpjekur të të mbrojë në mënyrën e vetme që di. 

Por ka një mënyrë ta ndihmosh të shërohet. 

Teoria bashkëkohore mbi nervin vagus, së bashku me mësimet e vjetra të Ajurvedës, më ktheu jetën. 

Më ndihmoi të qetësoja trupin, të rivendos balancën e sistemit nervor dhe, më në fund, të ndiehem unë përsëri. 

Nëse e gjen veten në këto fjalë, mos i shpërfill. 

Trupi yt po të jep sinjale se ka nevojë për mbështetje. Kjo nuk është e përhershme. Mund të shërohesh. 

Dhe gjithçka fillon duke mësuar të qetësosh trupin, të rigjesh balancën mes trurit dhe zorrës, e duke i lejuar mësimet e lashta të udhëheqin në atë masë që konfirmohen nga zbulimet bashkëkohore. 

Kjo është mënyra për ta rimarrë jetën tënde në dorë.